Nazwa WiMAX określa jedną z technologii bezprzewodowego dostępu do sieci teleinformatycznych, a w praktyce po prostu internetu. Medium transmisyjnym wykorzystywanym przez WiMAX są fale radiowe, sama technologia zaś została zaprojektowana pod kątem wysokiej wydajności w przesyłaniu informacji na duże odległości. Maksymalna teoretyczna przepustowość łącza WiMAX wynosi około 75Mbit/sek, jednak w praktyce osiągnięcie tego wyniku  możliwe jest jedynie na dystansie między nadajnikiem a odbiornikiem nieprzekraczającym 10 kilometrów, dodatkowo najbliższa przeszkoda terenowa powinna być umieszczona minimum kilkadziesiąt metrów od nadajnika i nie może przesłaniać obszaru wokół toru optycznego między nadajnikiem a odbiornikiem zwanego strefą Fresnela. W praktyce tego typu warunki są trudne do spełnienia i w realnych, dobrze zaprojektowanych instalacjach osiąga się przepustowość rzędu 50Mbit/sek. W polskich realiach natomiast prędkości transmisji uzyskiwane na łączach WiMAX nie przekraczają 4 Mbit/sek, z uwagi na niewielkie zainteresowanie operatorów sieciowych i telefonicznych – z tego też względu infrastruktura systemu WiMAX traktowana jest po macoszemu, uruchomione instalacje tego systemu korzystają z urządzeń przeznaczonych dla innych standardów, więc pełne skorzystanie z możliwości oferowanych przez WiMAX jest po prostu niemożliwe.

Sama technologia WiMAX niesie za sobą szereg zalet, między innymi są to:

• Wysoka przepustowość, możliwa do uzyskania na stosunkowo długich dystansach.
• Realny zasięg nadajnika pracującego z wykorzystaniem tej technologii wynosi 50 kilometrów, jeśli w promieniu jego działania znajdują się przeszkody terenowe przecinające strefę Fresnela, zasięg spada do 30 kilometrów, w skrajnie niekorzystnych warunkach terenowych do 10 kilometrów. Są to mimo wszystko wyniki stawiające WiMAX na czele rozwiązań wykorzystujących fale radiowe do transmisji danych cyfrowych.
• Protokoły kontroli danych umożliwiają bezproblemowy przesył informacji nawet w sytuacjach, gdzie odbiornik jest w stanie odebrać jedynie sygnał odbity od przeszkody terenowej. W takiej sytuacji pakiet danych zostanie przetransmitowany bez błędów, jedynym zauważalnym problemem jest prędkość transmisji spadająca poniżej 1 Mbit/sek. Powyższe dwie cechy predestynują WiMAX do pracy np. w warunkach gęstej, wysokiej zabudowy miejskiej, gdzie trudno zapewnić czysty tor optyczny i nienaruszoną strefę Fresnela.

W przeciwieństwie do innych technologii radiowych, w szczególności Wi-Fi, WiMAX wykorzystuje do działania licencjonowane pasmo radiowe (od 2 do 11GHz), dzięki czemu nadawca zobowiązany jest jedynie uzyskać zezwolenie na nadawanie sygnału, nie musi natomiast przeprowadzać skomplikowanej procedury prawnej w celu uzyskania licencji na nadawanie w paśmie niedostępnym dla nadawców prywatnych.

Z kolei jako wady tego rozwiązania można wskazać następujące cechy:

• Wysoki koszt urządzeń – do zaprojektowania modemu pracującego w systemie WiMAX z uwagi na nietypowe pasmo wykorzystywane przy transmisji konieczne było zaprojektowanie całkiem nowych układów elektronicznych, zamiast jak to zwykle bywa stosowane w tego typu przypadkach, wykorzystanie możliwości już istniejących. Taka cecha przekłada się bezpośrednio na znacznie wyższe ceny rynkowe modemów, nadajników i odbiorników, co z pewnością rzutuje na stosunkowo niewielką popularność tej technologii.
• Stosunkowo wąski zakres zastosowań – projekt WiMAXa miał na celu stworzenie metody uzyskania wysokiej transmisji danych w warunkach, w których dotychczasowe technologie radiowe się nie sprawdzały lub ich funkcjonowanie było mocno utrudnione – czyli opisane wcześniej np. obszary wysokiej zabudowy, charakteryzujące się brakiem widzialności optycznej między nadajnikiem i odbiornikiem oraz przesłoniętą całkowicie lub częściowo strefą Fresnela. Cel ten został osiągnięty, jednak wspomniana powyżej cena tego rozwiązania i niewielka przenośność technologii na inne kategorie zastosowań z pewnością mają znaczny wpływ na wolno rosnącą liczbę wdrożeń infrastruktury WiMAX.